impunitas

impūnĭtas ( inp- ), ātis, f. [impunis], freedom or safety from punishment, impunity (class.; cf.:

venia, obsequentia): quis ignorat maximam illecebram esse peccandi impunitatis spem?

Cic. Mil. 16, 43:

quem si vicisset, habiturus esset impunitatem et licentiam sempiternam,

id. ib. 31, 84:

impunitatem alicui dare,

id. Phil. 8, 32; id. Planc. 1, 3:

quorum impunitas fuit non modo a judicio, sed etiam a sermone,

id. Rab. Post. 10, 27:

impunitatem desertoris petit,

Quint. 7, 7, 6:

cum tanta praesertim gladiorum sit impunitas,

Cic. Phil. 1, 11, 27:

impunitas peccatorum data videtur eis, qui ignominiam et infamiam ferunt sine dolore,

id. Tusc. 4, 20, 45:

flagitiorum,

id. Pis. 9, 21:

superfluens juvenili quadam dicendi impunitate et licentia,

id. Brut. 91, 316; so,

crebrescebat licentia atque impunitas asyla statuendi,

Tac. A. 3, 60.